A&H I. O balcón

Una noche, Aurora descarga varios tiros sobre el cuerpo de una Hildegart en pleno sueño. 
Dispara sin perder la serenidad en los puntos que había previsto, 
de acuerdo con un plan preconcebido, buscando la eficacia, 
evitar el dolor y hasta el producir el menor daño estético posible

Víctor MACÍAS 

http://victormacias.blogia.com/2004/111501-la-virgen-roja.php

Embaixo viven Aurora e a súa filla, a virxe vermella.

Sangue, sangue de fazaña derramada balcón abaixo. Só que aurora é un pai autoritario e Hildegard ten dous anos e tamén é virxe e varón.

Penso que Aurora asasinou á nai, á esposa, quero dicir. Meteuna nunca hucha o nunha bañeira e seguiu coa súa vida despois desa noite na que tanto ruido fixeron. Certo é que unha vez que te pos a discutir non podes parar fácilmente e que aínda que tiveras case planexada a súa morte -chamémoslle así polo de agora- despois preferirías non terte esforzado tanto en que a cousa se saira de nai, ao ser a bronca previa á morte... por se algunha viciña curiosa –como a que escreve- se interesara demasiado pola historia.

Cando cheguei á corrala, a muller aínda non dera a luz. Gordísima case unha nena, sorría detrás dos seus pequenos lentes baratos.

Meses despois comecei a atopalos na escaleira e oía os berros de porquiño do recén nacido a cotío. Fai dou meses que non hai rastro dela. Nas pelexas fortes a altas horas ela falaba baixísimo –ou xa non estaba?- e o único que se me ocorre é que ela traballe todo o día ou toda a noite? A quen lle berra este animal agora que non a volvín ver a ela e o neno de ano e medio xa pode expresar a súa raiba? Coido que é ao pequeno, porque só se lle escoita aos dous, e non sei se é máis sangrante que antes fose a ela ou que cando él non sabía nin quen era nin onde estaba, dde recén nacido, ca tivera que aturar a semellante mastodonte, descarregar a súa violenta frustración.

O da morte ocorréuseme hoxe: non pode estar de viaxe tanto tempo, manter pode manterse doutro xeito... o caso é que este tipo non traballa, día e noite co seu carriño e a súa carraxe pasea a corrala cos pés e a voz a tope.

Puidera seguirlle a pista se non me dese tanto medo, fabricar unha especie de telescopio de papel aluminio, cara abaixo como un periscopio que se lle coa polo balcón...